Αητέντς’ επαραπέτανεν

Αητέντς’ επαραπέτανεν

Αητέντς’ επαραπέτανεν
Ψηλά ‘ς σα επουράνια
ούϊ αμάν, αμάν.

Είχεν τσιαγκία κόκκινα
Και το κουδούκ’ νατ’ μαύρον
ούϊ αμάν, αμάν.

Κι εκράτ’ νεν και ‘ς σα κάρτσια του
Παλληκαρί’ βρασιόνας
ούϊ αμάν, αμάν.

Αητέ μ’ για δός μ’ ας σο κρατείς
Για πε με όθεν κείται
ούϊ αμάν, αμάν.

Ας’ σο κρατώ ‘κι δίγω σε
Αρ’ όθεν κείται λέγω
ούϊ αμάν, αμάν.

Ακεί ‘ς ‘σο πέραν το ρασίν
Σο πέραν καν τ’ ελάτια
ούϊ αμάν, αμάν.

Μαύρα πουλία τρωγν’ ατον
Και άσπρα τριγυλίσκουν
ούϊ αμάν, αμάν.

Τραντέλλεναν εσκότωσαν
και κείται ματωμένος
ούϊ αμάν, αμάν…

‘Σ σην θάλασσαν κολυμπετής
σ’ ομάλια πεχληβάνος
ούϊ αμάν, αμάν.

‘Σ σον πόλεμον τραντέλλενας
Του Πόντου παλληκάρι
ούϊ ναϊλιε ‘μεν ντο θα ‘ίνουμε.

ΕΝΑΣ ΑΕΤΟΣ ΕΠΕΤΑΓΕ

Μετάφραση Θωμάς Ακριτίδης, Λευκότοπος Σερρών

 
Ένας αητός επέταγε
Ψηλά στα επουράνια,
ωχ αμάν, αμάν…

Είχε τα νύχια κόκκινα
κι ολόμαυρη τη ράχη
ωχ αμάν, αμάν…

Στα νύχια του εκράταγε
παλληκαριού το χέρι ,
ωχ αμάν, αμάν…

Αητέ’ μ, για δώς μ’ ότι κρατείς
Για πές μου πούθε κείται,
ωχ αμάν, αμάν…

Το που κρατώ, δεν παίρνεται
μα θα σου πω που κείται,
ωχ αμάν, αμάν, ωχ αμάν, αμάν…

Εκεί στο πέρα το βουνό,
Στο πέρα, με τα ελάτια,
ωχ αμάν, αμάν…

…Μαύρα πουλιά τον τρώγανε
Κι άσπρα τον τριγυρίζαν,
ωχ αμάν, αμάν, ωχ αμάν, αμάν…
Κι άσπρα τον τριγυρίζαν,
ωχ αμάν, αμάν

Τραντέλληνα* σκοτώσανε,
Που κείται ματωμένος,
Ώχ αμάν, αμάν…ωχ αμάν, αμάν…

Στη θάλασσα κολυμβητής
Και στη στεριά λεβέντης,
Στη μάχη μέγας ήρωας
Του Πόντου παλληκάρι!…
ωχ αμάν, αμάν, ωχ αμάν, αμάν
…
αμάν, αμάν κι αλοίμονο,
Θέ μου, τι θ’ απογίνω!…