Ημερα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

Τις ημέρες που διανύουμε, στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα μέρη του κόσμου που υπάρχουν Έλληνες, γίνονται διάφορες εκδηλώσεις αφιερωμένες στην γενοκτονία των Ποντίων. 

Η 19η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των δικών μας ανθρώπων, των γονιών μας, των παππούδων μας, που χάθηκαν, ξεριζώθηκαν βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες, που μαρτύρησαν, που σφαγιάστηκαν, απαγχονίστηκαν και όσοι επέζησαν πήραν το δρόμο της προσφυγιάς αναζητώντας μια ζεστή αγκαλιά, ένα ζεστό λιμάνι σε μια νέα Πατρίδα. 

102 χρόνια έχουν περάσει από τότε που μια Ελλάδα χάθηκε, έσβησε από τον παγκόσμιο χάρτη. Μια Ελλάδα που πόνεσε, δάκρυσε, μάτωσε όσο καμία. Που ταπεινώθηκε χωρίς να χάσει την αξιοπρέπεια της. Που υποτάχθηκε παραμένοντας ελεύθερη, που τούρκεψε μα ποτέ δεν έπαψε να είναι Ελληνική. 

Κάθε Πρόσφυγας αφήνει πίσω του μια χαμένη Πατρίδα. Η Μικρασιατική καταστροφή υπήρξε χωρίς αμφιβολία η πιο σημαντική τομή στην Ιστορία του νεότερου Ελληνισμού. Θύματα της ολέθριας αυτής τραγωδίας υπήρξαν οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας. 

Η Ελλάδα του Πόντου πηγή πνεύματος και πολιτισμού. Εκεί οι Έλληνες μεγαλούργησαν και δημιούργησαν. Η γή σπουδαίων ανδρών και γυναικών. 

Οι Έλληνες του Πόντου φέραν μαζί τους τον πολιτισμό και τις αξίες τους στο νέο τους τόπο προσπαθώντας να ξαναριζώσουν, όχι τόσο εύκολα, γιατί οι από εδώ αδελφοί μας, μας έβλεπαν με άλλο μάτι πολλές φορές λέγοντας στα παιδιά τους “ Μη κλαις, θα σε δώσω στον πρόσφυγα”. Που να ήξεραν ότι από τους πρόσφυγες του Πόντου θα έπαιρναν μαθήματα ανθρωπιάς, φιλοξενίας και φιλότιμου. 

Όσοι γύρισαν στην Ελλάδα δεν ξέχασαν την μαρμαρωμένη, την μαχαιρωμένη γη του Πόντου. Την χαμένη Ρωμανία που ακόμα και σήμερα “Ανθεί και φέρει κι΄ άλλο”. 

Αυτή η χιλιοτραγουδισμένη Πατρίδα ζει μέσα μας. Εμείς είμαστε παιδιά της. Οι παππούδες και οι πατεράδες μας μπόλιασαν την παλιά με την νέα Ελλάδα. 

Στις 24 Φεβ 1994 η Βουλή των Ελλήνων ανακηρύσσει την 19η Μαΐου ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. 

Τιμούμε την μέρα αυτή για όσους ήρθαν στην μητέρα Ελλάδα αλλά και για όσους δεν τα κατάφεραν. Τιμούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τους πατεράδες και τις μάνες μας, τα αδέλφια και τις αδελφές μας. Τιμούμε τις κοπέλες που δε χάρηκαν τη νιότη τους, τα παλικάρια και τα μωρά που οι ψυχές του φτερουγίζουν ανάμεσα μας. Τιμούμε όλους εκείνους που τα κόκκαλα τους έμειναν άταφα στα βουνά του Πόντου.

………353.0000 ψυχές……… 

Όλοι εμείς οι νεότεροι Πόντιοι δεν τους ξεχνούμε και γονατίζουμε ευλαβικά ψιθυρίζοντας με δάκρυα στα μάτια “αιωνία τους η μνήμη”